Les adoptés (Mélanie Laurent, 2011)

Vamos a ver. Cómo me cabrean estos melodramas extremos. Historia lacrimógena de dos hermanas, una se enamora, se queda embarazada pero la atropella qué sé yo, una moto, y se queda en coma pero embarazada y entonces la hermana llora, el novio llora, todos están tristes, finalmente la hermana muere, pero el bebé sobrevive y todos son felices porque se parece a ella y ella le verá crecer desde el cielo.

Llamadme nazi pero no me gusta nada cuando las actrices/actores se ponen a dirigir. No sé por qué les da por ahí, parece ser que como se pasan horas delante de las cámaras observando el oficio piensan que es muy fácil y que ya lo saben hacer todo y que tienen talento para ello. Y se ponen a hacer planos así muy vanguardistas tipo el fuera de foco es lo que se lleva ahora, en plan soy una artista, pero sin ningún tipo de coherencia o lógica, simplemente porque una vez se lo vieron hacer a alguien y pensaban que quedaba chulo:

Photobucket


Y eso que Mélanie Laurent me caía muy bien, y habría matado por ella en 'Inglourious Basterds', pero aquí es que la mataría a ella directamente. Que escribir el guión, dirigir, tocar una canción y protagonizar una película no es cine de autor, es egolatría en unos índices que se salen del mapa. Eso sólo lo puede hacer Woody Allen y podía hacerlo Chaplin y Orson Welles, pero ya basta. Ya basta, actores y actrices, de utilizar vuestro nombre y vuestra fama para hacer bodrios. Digo esto porque he apreciado esta tendencia y todos se apuntan al carro, desde Julie Delpy hasta dios mío, he leído que Scarlett Johansson va a dirigir nosequé. Que esa es otra, cuando también cantan (curiosamente estas tres muchachitas son actrices, directoras y cantantes). ¿Cómo puedes creerte tal enviado de Dios? Podéis decirme "ignóralas y cállate". Pues no señor. Porque cada vez que un productor financia una película de mierda de Mélanie Laurent solamente porque es Mélanie Laurent y todo el mundo la conoce, está dejando de financiar otro proyecto que quizás hubiera sido mucho más interesante (facilmente) de una persona desconocida. Y con la música pasa lo mismo. Ya sé que ahora hay una democracia artística teórica donde se cree que todo el mundo puede hacer algo y ser visto/escuchado, pero NO SEÑOR, no hay dinero ni espacio para todos, y esta gente acaparadora e intrusista sólo lo hace más complicado. Por favor, Fernando Fernán Gómez, vuelve a la tierra y di tu frase, esa de: "Es usted muy gracioso, es usted muy ingenioso, dígaselo a su mamá y que le dé dos besos". Pero no nos torturéis con vuestro fantástico e inmenso talento, dosificadlo un poquito.

P.D. Todo esto es aplicable a un montón de gente excepto a Louis Garrel, que dirigió 'Petit Tailleur' y es arte, como su rostro.

Comentarios

  1. Estou dacordo, pero pénsao ó revés: se ti eres unha actriz de éxito (Pauli Pérez) e polo mero feito de selo podes conseguir financiación para gravar un disco das Donkey Kongass ou para dirixir unha película cando tes esas inquietudes, faríalo? Eu si. Outra cousa é non ter vergonza jaja pero todo o mundo ten dereito a facer bodrios e estar equivocado. A merda é o que fai que distingamos as cousas boas, as mediocres e a propia merda!

    ResponderEliminar
  2. Todo eso lo dices porque eres un Cyborg talentoso que algún día dirigirá mientras se va de gira con Mounstruo, pero eres la excepción junto a Louis Garrel que confirma la regla. La gente debería, en general, tener más vergüenza, o más besos de mamá, para autocontrolarse un poco en ese afán creador de "arte"!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Blog (Elena Trapé, 2010)

Neighbors (Nicholas Stoller, 2014) / Wish I Was Here (Zach Braff, 2014)

La fille du 14 juillet, Swim Little Fish Swim, Sous la jupe des filles, Ocho apellidos vascos, 3 bodas de más