18 comidas (Jorge Coira, 2010)

Muchísima gente me había recomendado encarecidamente '18 comidas' y no sé por qué. "No está tan mal para ser gallega/española". Una frase que me provoca urticaria.
Pero cómo que no está tan mal. No tiene ni pies ni cabeza. En primer lugar, pensé que ya se había pasado la fiebre de las historias entrecruzadas, que alcanzaron su punto álgido con 'Magnolia' y NADIE NUNCA más debería hacer nada. Quiero decir que son muy fáciles de hacer, y eso no me gusta. Y más fácil me parece unirlas de un modo tan feble como la gastronomía. ¿Qué tiene en común este grupo de personas? ¡Que comen! Bravo. Brillante.
'18 comidas' tiene una carencia absoluta de ritmo y lógica. Las historias están completamente descompensadas y ni siquiera comparten un nexo emocional. Por no compartir no comparten nada, me parece increíble que puedan estar situadas en la misma película, cuando no son más que un montón de cortos aleatorios, un gag sin gracia.
Naturalidad, sí, mucha, ¿y? ¿qué hago yo con eso?
Me da muchísima pena porque de verdad quería y esperaba que me fuera a gustar, pero lo único que he sacado en positivo de ella son las interpretaciones. ¡Si sale mi maestro Don Mourelos!

Photobucket

Comentarios

  1. Estou rotundamente en desacordo: non é "boa para ser galega", senon que ten algo moi bo que é precisamente que é galega. Explícome: para min, ningunha película como esta captou ata agora o que é unha maneira de ser galega. A min xeroume unha identificación moi forte, porque precisamente ó ser improvisadas as interpretacións deulles unha naturalidade especial, e aínda que a min esa identificación me veña por ser galego, creo que son unhas sensacións universais (que tampouco é contraditorio, claro). Refírome a unha melancolía, unha sensación estraña que eu asocio moito coa choiva, coa sensación de estar perdido na vida, non ter moi claro a onde ir, a crise dos 30 (ou dos 40) e todos eses temas que se tratan aí. Para min, o das historias paralelas é unha maneiras como calquera outra. O de que só están unidas pola gastronomía é mentira, porque á parte das unións que hai polos personaxes que pasan dunha historia a outra está o espírito, o tema, que son esas cousas que puideron ser e non foron, etc.

    E non teñen gracia porque tampouco é unha comedia. Cando empezou a película non me estaba gustando, especialmente con esa voz en off rariña do principio. Pero a min fíxome sentir moitas cousas, fora da simpatía que lle poida ter. O ritmo é parte do que é a película: pausado, reflexivo, real, precisamente polo da improvisación.

    Pero bueno, xa está. Por unha vez podo argumentar por que non estou dacordo contigo, que sempre me ganas en argumentos.

    ResponderEliminar
  2. Puedo rebatirme tus argumentos de principio a fin, pero si quieres lo dejamos para un cara a cara :D
    Me parece la película una película que no refleja EN ABSOLUTO eso que tú llamas cultura gallega, la define infinitamente más, por ejemplo, La noche que dejó de llover.
    P.D. No sé qué dices de la lluvia, durante toda la película hay un sol digno de Andalucía.

    ResponderEliminar
  3. 18 comidas es una paletada y punto. Y encima la quisieron vender a través del rollito improvisacional jajaja. ¡Pero venga hombre! Lo del feo que le dá un infarto es de vergüenza ajena. Al director no deberían dejarle volver a hacer nada más.
    La noche que dejó de llover es otro tema. Reconozco que tiene buenas intenciones pero es todo demasiado impostado, todo demasiado artificial sin querer serlo. La coletilla de Tosar sobre la chica que le gustaban los Smiths... ejem ejem... vergüencita.

    ResponderEliminar
  4. A mí siempre me gustó mucho lo de los Smiths y las chicas malas con flequillo.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Blog (Elena Trapé, 2010)

Neighbors (Nicholas Stoller, 2014) / Wish I Was Here (Zach Braff, 2014)

La fille du 14 juillet, Swim Little Fish Swim, Sous la jupe des filles, Ocho apellidos vascos, 3 bodas de más