Buried (Rodrigo Cortés, 2010)

Ayer mi padre me llevó al aeropuerto, y como a veces no tenemos mucho de qué hablar, me cuenta la última película que ha visto. Entonces me pregunta, ¿viste la película esa del director ourensano?
No sé de qué me habla.
Y entonces me empieza a contar 'Buried', de principio a fin.
Como es habitual en mí, le pido que me cuente el final. Como es habitual en él, me lo cuenta sin absolutamente ningún remordimiento. Con detalle.

Y entonces hoy me pongo a ver 'Buried', para comprobar qué es eso de ver una película que está única y exclusivamente basada en una emoción: la angustia. Pero completamente incapacitada para sentir la misma, pues ya sé lo que va a pasar a cada minuto.
Y entonces comprendo que no, que eso no está bien, que eso no es cine, al menos no es cine válido para mí. Quizás para algunos lo sea, a mí me falta (enormemente) una idea detrás. Algo más.
Una película que está al servicio de un único sentimiento, y que todos sus recursos, tramposos o no, están a su disposición, no resiste un segundo visionado. Y el arte ha de resistir todos los visionados del mundo. Y el cine por lo tanto.

Me da pena porque el muchachiño es ourensano y pienso que si no tuviera esos delirios de grandeza quizás podría hacer algo digno.

Sin embargo, hay algunos errores garrafales, como esas dimensiones contradictorias del espacio en el que está encerrado. El personaje se pasa 7 minutos de película intentando girar de sentido en el ataúd, pero luego resulta que ahí cabe Montserrat Caballé.

Photobucket


Me recuerda a ese capítulo en el que Homer cuenta una historia de un gigante que cada vez tiene dimensiones diferentes y no para de contradecirse.

Y si eres lo suficientemente valiente como para atreverte a hacer una película con un actor, un mechero, un teléfono móvil, ¿por qué no lo eres tanto como para no utilizar a un famoso actor de Hollywood que te asegure unos cuantos premios y dinero en la taquilla?

Y si lo sacrificas todo por la coherencia de mantener al espectador durante todo el metraje dentro del ataúd, ¿por qué no la tienes para ser fiel a este punto de vista y utilizas la cámara con una total carencia de rigor lógico y cinematográfico?

Ah no. Eso sí que no.

Comentarios

  1. Mmm, quero ver Buried e poder contestarche con calma, pero poñendo por diante unha serie de cousas. Non me cae especialmente ben Rodrigo Cortés, pero vendo Concursante si que me pareceu bastante virtuoso en canto a como usa os recursos. Probablemente ese sexa un problema porque o faga sen criterio, sendo moi rebuscado.

    Pero co de "Por que no eres lo suficientemente valiente para no utilizar a un famoso actor de Hollywood?" non concordo, parece que o escribes realmente cabreada pero sen reflexionar. Que máis dará se o actor é famoso ou non? Canto poder tivo Rodrigo Cortés para elixir o reparto? Xa bastante difícil é poder facer unha película ó teu aire, seguramente tivo bastante liberdade e nese caso hai dúas opcións, que lle dixeran que tiña que ser con Ryan Reynolds e el dixera que si, ou que el dixera que non e lle dixeran que é o que hai. Ou incluso pode ser que o pedira el. É que non vexo que problema hai con querer facer taquilla e que resta o usar un actor coñecido. Salvo que o faga fatal, que iso non o sei.

    Pensei que me chirriara algunha cousa máis, pero iso é o único que me parece que podo discutir sen ver a película. É que un día podemos pensar unha cousa e outro día outra, sobre se hai que ser pretencioso para acertar ou non se pode ser pretencioso. Digoo polo dos delirios de grandeza. Non sei, é raro tamén pensar en que o tipo é de Ourense e canto pode influír iso no que pensemos del.

    Ó mellor por iso lle teño cariño eu ás pelis de Jorge Coira, é iso de "tal peli caeme ben, tal peli caeme mal" xa antes de vela. Refírome a que teño a sensación de que esta che caía mal dende un principio!

    Pero bueno, xa che digo que non sei, se ó final a vexo (que acabarán pasandoa pola tele, porque participou La Sexta na produción) xa che direi, amiga!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Blog (Elena Trapé, 2010)

Neighbors (Nicholas Stoller, 2014) / Wish I Was Here (Zach Braff, 2014)

La fille du 14 juillet, Swim Little Fish Swim, Sous la jupe des filles, Ocho apellidos vascos, 3 bodas de más