Pierrot le fou (Jean-Luc Godard, 1965)

Hoy he visto por 5405248 vez 'Pierrot le fou'.

La vi con Joy porque es mi carta de presentación, es la mejor manera que tengo de explicarme, de darme a conocer a alguien. Cuando le empiezo a tomar cariño a una persona, es una prueba de fuego. Puedo alejarme de él/ella para siempre si no pasa el test 'Pierrot le fou'. Si se ríe en los momentos más inoportunos o si pregunta ¿por qué?

Me fui un poco enfadada con Joy porque no pareció muy emocionada, pero me acaba de escribir: "il y a beaucoup de choses à dire, tellement que j'ai surement pas tout saisie... C'est toujours comme ça dans une oeuvre pleine de choses à regarder et à entendre il est tres difficile de tout assimiler du premier coup. Alors j'y repense puis j'écris car en plus nombreux sont les allusions faites à la litterature française, la beauté des mots autant que des images." Y entonces, la perdono.

Parece que cuando se habla de Jean-Luc hay que decir algo profundo. Hay que explicar la poética de las imágenes, hay que in ter pre tar lo todo. Hablar de política, de revolución, pero todo eso ya lo sabemos, ¿verdad? Lo sabemos todo sobre Ferdinand, el loco.

Hay mucho de tópico en los que nos gusta el Godard de los 60. También hay mucho de tópico en los que no les gusta.
Porque generalmente, a los que les (nos) gusta este Godard, les (nos) gusta por determinados clichés: porque Anna Karina es bellísima, y canta, por el rojo y el azul, por las armas, por los diálogos, hechos para ser tatuados por todo el cuerpo, por el Ford Galaxie. Por el mar, por Francia, los vestidos, los tocadiscos, gente que baila, gente que huye, gente que miente, gente que ama, gente que lee. Tópicos, tópicos, tópicos.
No les (nos) gusta por las ideas que contiene, por el transfondo, por la política, por la literatura, por la imperiosa necesidad de la gran huída, por Velázquez. No nos gusta por Vietnam.
La mayor parte de las veces, amamos a Godard por los motivos equivocados.

Estas películas son Bellas, no lo podemos negar. Cuando veo una película en el ordenador, quiero sacar una o dos capturas a una frase, a un encuadre, a un momento. Con 'Pierrot le fou' no querrías parar nunca, Google está lleno de los gestos más bellos, de los vestidos más bonitos, los colores más hermosos de sus películas.

Amamos a Godard por lo bello, cuando deberíamos amarlo por todo lo horrible. Es eso o el juego, una gran broma. Pero no, nunca por lo bello.

Y ahora sí. Cita y fotograma. Porque si no hay ideas en los sentimientos, entonces, entonces sí que estoy perdida.

Una mujer puede matar a muchos. Aunque tenga los pechos redondos y los muslos suaves, puede acabar con todos si quiere.

Photobucket

Comentarios

  1. Iso vai en liña co artigo tan bonito que me pasaches... Pero tes que ter moito coidado, porque poñéndolle a alguén unha película así condiciónalo, polo nun brete. Creo que o mellor método é poñerlle a película e marcharte. E volver no tempo xusto que tarda en acabar, para saber se a parou para ir ó baño. Se vexo unha peli de Godard contigo sentireime moi incómodo (como xa me ten pasado cando vimos Une femme est une femme, e iso que me encantou).

    A min Godard non teño claro por que me gusta, pero si sei que é o cineasta que máis me fai traballar a cabeza... Pásame un pouco como coas clases de Fandi (salvando as distancias), porque dispara a miña mente cara outras cousas, desvía a miña atención de si mesmo pero estimula a miña creatividade, faime querer ser máis guai, ata ser o suficientemente especial como para aparecer nalgunha película súa, porque os seus personaxes nunca son mediocres.

    ResponderEliminar
  2. Pourtant, pourtant tout doucement sans qu'entre nous rien ne soit dit petit à petit..

    ResponderEliminar
  3. Cyborg, me pone muy triste saber que estuviste incómodo viendo 'Une femme est une femme' aquel día :(
    Yo no soy un juez ni un ogro ni una crítica de cine, ¡soy tu AMICA!

    ResponderEliminar
  4. Non foi sentirme incómodo véndoa, pero é que non quería decepcionarche, e mirabas para min esperando unha reacción! e así eu sentíame forzado a adorala! (e de feito adóroa e falo moitas veces dela)

    Precisamente iso pasa porque eres a miña AMICA! Non era ese tipo de incomodidade que ti pensas, era mil amor! E o amor provoca iso, xa se sabe.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Blog (Elena Trapé, 2010)

Neighbors (Nicholas Stoller, 2014) / Wish I Was Here (Zach Braff, 2014)

La fille du 14 juillet, Swim Little Fish Swim, Sous la jupe des filles, Ocho apellidos vascos, 3 bodas de más