La gran familia española (Daniel Sánchez Arévalo, 2013)

Advertencia: En este post no vas a encontrar nada sobre La gran familia española.

Nunca creí que podría decir una frase tan horrible, pero ya no tengo tiempo para escribir sobre las películas inmediatamente después de verlas, y por lo tanto siento que ya no escribo con esa fuerza o vivacidad sobre ellas, que es de lo que se trataba. Cuando empecé este blog hace casi 4 años veía películas diariamente en casa, aunque también iba mucho al cine. Y tras ellas, siempre encontraba esos 15 minutos de tranquilidad, de "no tengo otra cosa que hacer", en los que me gustaba pensar en la película y escribir sobre ello. Y me sigue gustando, pero se ha convertido en una especie de tarea pendiente. Ya casi no veo películas en casa, pero voy al cine todas las semanas, todas las veces que puedo. Y luego me pierdo en otra cosa, hablo con la gente que me acompaña, 5 o 10 minutos, y luego la película se va. Sigo necesitando este blog autoimpuesto para quedarme con ellas.

Estaba pensando eso cuando me disponía a escribir sobre La gran familia española porque la vi hace al menos dos semanas, qué sé yo. Y entonces recibí un mensaje de Cibrán hablándome sobre La vie d'Adele. Si no adorara también a 4 ó 5 personas más, podría decir sin miedo que Cibrán es la persona que más adoro del mundo. Espero que no se enfade por invadir su privacidad así con premeditación y maldad y alevosía y sin consentimiento. Pero este mensaje es todo lo que necesitaba para seguir donde estoy, donde siento que debo estar. Y no moverme, al menos todavía.


"[...] A película é marabillosa en toda esa duración e toda esa luz e eses corpos, é tan física, esa pel, tan intensa e tan bonita, esas actrices... é o tipo de película que espero que chegues a facer nalgún momento. Ainda que agora estou pensando en ti e no xenial que escribes no teu blog e en que teño que ver máis películas porque senon fasme spoilers e só te leo moi de vez en cando gardándomo para logo. E encántame lerte porque creo que chegaches ó punto no que non hai apenas distancia entre o que eres e o que escribes, ti eres o teu propio estilo e é fantástico porque é intelixente e profundo pero natural. Teño ganas de que me escribas a min, e teño ganas de ver as próximas cousas que dirixas para ver se consigues algo así. Supoño que é cuestión de que fagas mil cousas ata que xa non teñas que pensar en como dirixir, senon soamente dirixir. [...] E tamén teño ganas de que me contes cousas divertidas porque eres moi divertida e boto de menos o teu humor. Boto moito de menos todas as pelis que vimos xuntos e aprender e falar e non estar de acordo. Cando sexas Godard en chica acórdate de facer cousas graciosas." 


Comentarios

Entradas populares de este blog

Blog (Elena Trapé, 2010)

Neighbors (Nicholas Stoller, 2014) / Wish I Was Here (Zach Braff, 2014)

La fille du 14 juillet, Swim Little Fish Swim, Sous la jupe des filles, Ocho apellidos vascos, 3 bodas de más